نوشتن و وفای به عهد برای پیشرفت شخصی
نوشتن و وفای به عهد برای پیشرفت ، یکی شده اند.
می نویسم تا به عهد خود وفادار بمانم.
وفای به عهد نوشتن. یاد آوری به خود برای اینکه همیشه باید بنویسم.افکارم را بروی کاغذ جاری کنم.
یادآوری برای شوق همیشگی.کنجکاوی برای این که ببینم چه خواهم نوشت.
باید کاری کرد.شروع به نوشتن است که کلمات را جاری می کند.
جولیا کامرون در کتاب حق نوشتن ، نوشتن را شفا بخش می خواند.
حتی آن لحظه ای که فکر می کنی هیچ چیزی نمی توانی بنویسی وقتی قلم در دست می گیری می نویسی.
آری اینچنین است نوشتن.با خواستن محقق می شود.
لحظه های بسیاری برای نویسنده پیش می آید که فقط در فکر این است که چه بنویسد.
فکر کردن فایده ای ندارد.عمل کردن است که نتیجه می دهد.
کار قلم زایش است.بدون قلم نوشتن معنایی ندارد.
تا در دست نگیری جادویی در کار نیست.جادوی نوشتن با نوشتن حاصل می شود.
فکر کردن فکر می آورد و نوشتن نوشتن.
باید نوشت و همیشه به وفای به عهد نوشتن پایدار بود.
این نوشته پس از آن زاده شده که فکر می کردم هیچ مطلبی برای نوشتن ندارم.
به عمل کار برآید…..
